نوار کاست موسیقی روتس راک Nils Lofgren 2023

نوار کاست موسیقی " Nils Lofgren 2023 " با اسم آلبوم ( Mountains ) در سبک ها یا ژانر موسیقی Heartland Rock/Roots Rock که توسط نوازنده چند ساز و خواننده و ترانه سرای و موسیقیدان قدیمی آمریکایی که از سال 1972 میلادی تا بحال در صحنه موسیقی حضور دارد . 

اگرچه او بدون شک بیشتر به خاطر کارهایش در حمایت از سایر نوازندگان مشهورتر - به ویژه بروس اسپرینگستین و نیل یانگ - گیتاریست نیلز لوفگرن شناخته شده است، همچنین یک حرفه انفرادی قابل توجه در موسیقی راک داشته است و از سال 1975 بیش از دوازده آلبوم انفرادی ضبط کرده است. او همچنین با پرش ها و تلنگرهای جسورانه در حین نواختن گیتار به کنسرت های خود روح بخشیده است.

لوفگرن که آموزش موسیقی او با آکاردئون در سن 5 سالگی آغاز شد، اما زمانی که به 15 سالگی رسید، لوفگرن توسط افرادی مانند بیتلز و جیمی هندریکس آموزش دید . هندریکس متوجه شد که به موسیقی راک اند رول و گیتار کشیده شده است. بنا بر گزارش ها، پس از دیدن هندریکس در کنسرت بود که لوفگرن مدرسه را ترک کرد و به گرینویچ ویلج نیویورک گریخت، جایی که در سن 16 سالگی، یک تک آهنگ را برای Sire Records با گروه Dolphin ضبط کرد.

در اواخر دهه 1960، لوفگرن در حال رهبری گروه خود به نام گرین بود که با درامر باب بربریچ و نوازنده باس باب گوردون تشکیل دادند. برادر لوفگرن تام بعداً با گیتار به گروه پیوست. این شهرت روزافزون گرین بود که توجه نیل یانگ را به خود جلب کرد، او از لافگرن دعوت کرد تا با او در آلبوم Youngs After the Gold Rush (1970) کار کند، که لوفگرن در آن آواز و پیانو مشارکت داشت. لافگرن پس از مشارکت در اولین کار گروه در سال 1971، تقریباً به گروه یانگ Crazy Horse نیز پیوست.

در عوض، لوفگرن با گروه خود به دنبال آینده ای راک بود. اما در حالی که دو آلبوم اول گرین، Grinand 1 + 1 در سال 1972، تحسین شدید منتقدان را به دست آورد، ثروت تجاری آنها ناامیدکننده بود. پس از All Out در سال 1972، لوفگرن با یانگ راهی جاده شد. او برای ضبط آلبوم «دیوانه شده» گرین در سال 1973 بازگشت، اما معلوم شد که این آهنگ آواز قو گروه است. گرین که با مشکلات مالی و چشمانداز کمی برای جذب مخاطب مواجه بود، در سال 1974 منحل شد. لوفگرن یادآوری میکند که دیگر که ما در حال رشد و بهتر شدن بودیم نسبت به آن چیزیی که قبل از این تاریخ بودیم ولی شرکت ضبط صدای ما اعلام کرد که آلبومهای شما به اندازه نکافی نمی فروشد بنابراین دیگر نمی توانید در این شرکت ترانه ای ضبط کنید . Nils Lofgren این مطالب را به گیتاریست بند گرین یاس اوبرشت نوشته بود جدایی غمگین بود لی ما نمی خواستیم ترانه هایمان جز آن دسته از ترانه ها باشد که جز چهل ترانه برتر جدول موسیقی قرار می گیرد و عامه مردم از آن لذت می بردند بنابراین گروه منحل شد ، اما به غیر از این، کل دوران و زندگی گرین خود یک چیز بسیار مثبت و هیجان انگیز بود.

لافگرن با یانگ در تور Tonights the Night در سال 1973، یک انتخاب منطقی برای پیوستن به یانگ در استودیو برای آلبومی به همین نام در سال 1975 بود. لوفگرن همچنین اولین ضبط انفرادی خود را در سال 1975 منتشر کرد، تلاشی با نام خود که شامل «Keith Dont Go »، اشاره ای به کیت ریچاردز از رولینگ استونز، و ترانه کاور یا اجرای جدید «Goin Back » از آثار کارول کینگ بود. نیلز لوفگر توسط تعدادی از منتقدان یکی از قوی ترین تلاش های او می باشد. پل ایوانز با اظهار نظر در مورد آلبوم در راهنمای آلبوم رولینگ استون، آن را یک لذت مطلق: ترانه راک جامد با اعتماد به نفس بالا نامید. پس از آن اولین بازی فرخنده، لوفگرن ظاهراً تا حدودی در اکران بعدی خود، Cry Tough محصول 1976، محصول آل کوپر، دچار مشکل شد. برخی از منتقدان خاطرنشان کردند که در حالی که نوازندگی او چشمگیر بود، آوازهای او قطعا کمتر بود.

اگر Cry Tough اخطارهای متفاوتی دریافت کرد، سال بعد I Came to Dance ظاهرا از نظر انتقادی حتی بدتر عمل کرد. پس از دو آلبوم زنده در سال 1977 شب پس از شب، دو سال بود که لوفگرن رکورد دیگری را منتشر کرد. انتظار ارزشش را داشت، زیرا نیلز در سال 1979 به عنوان یک بازگشت قوی مورد استقبال قرار گرفت. این آلبوم شامل سه آهنگ بود که با همکاری لو رید نوشته شده بود، که شامل سه آهنگ دیگر از ساختههای مشترک این زوج در آهنگ The Bells (1979) خودش بود. تکآهنگ «درخشش بیصدا»، در حالی که هرگز در جدول پخش نشد، تحسینهای خاصی را به دست آورد.

پس از امضای قرارداد با Backstreet Records، لافگرن Night Fades Away را در سال 1981 منتشر کرد و پس از آن Wonderland در سال 1983 منتشر شد. با این حال، یک هفته پس از انتشار Wonderland، Lofgren در مقاله ای در سال 1991 رولینگ استون گفت که پس از اینکه یک رئیس جدید مدیریت لیبل را به دست گرفت، Lofgren. به سرعت رها شد لوفگرن در آن داستان به جان سوئنسون گفت: «من باید دنبال یک قرارداد جدید میگشتم و در کمال وحشت نتوانستم آن را به دست بیاورم».

لافگرن دوباره به عنوان یک سایدمن پناه گرفت و با یانگ برای تور ترانس 1983 به جاده رفت. او سپس در سال 1984 به گروه اسپرینگستین E Street پیوست و جایگزین استیون ون زاندت شد. این اتحادیه ثابت کرد که اتحادیه محکمی است، با لافگرن که تا زمانی که اسپرینگستین در سال 1991 بدون گروه کار کند، عضوی از گروه باقی ماند. بنابراین در اواسط دهه 1980، به غیر از دو تلفیقی و فلیپ در سال 1985، تعداد کمی ترانه از Lofgren منتشر شد. یک موفقیت کوچک در بریتانیا با تک آهنگ Secrets in the Street.

با این حال، وقفه ضبط ظاهرا برای لوفگرن خوشایند بود. همانطور که او در مقاله ای در سال 1998 در موزیسین به دیوید سایمونز گفت: وقتی با بروس کار کردم، او به طور کامل اورا از ساختن آلبوم ها و رقابت در دنیای تجاری حذف کرد... و این مکث به من اجازه داد تا دوباره به موسیقی خودم بازگردم. احساس می کنم باتری هایم دوباره شارژ شده اند و برای رکورد بعدی آماده هستند.

لافگرن پس از مدت طولانی به عنوان یک سایدمن اسپرینگستین، به همراه رینگو استار به عنوان بخشی از گروه آل استار خود تور برگزار کرد و سپس دوباره بر روی حرفه انفرادی خود تمرکز کرد. دوستان موزیکال لوفگرن برای Silver Lining در سال 1991 لطف کردند. این آلبوم دارای ستارگان با استعدادهای مثل ، کلارنس کلمونز، لوون هلم، بیلی پرستون و اسپرینگستین بود که آوازهای هارمونی را به تک آهنگ «ولنتاین» وام دادند. همانطور که Swenson اشاره کرد، این آلبوم منعکس کننده بلوغ لوفگرن بود و در عین حال نوازندگی گیتار پرانرژی که لوفگرن به آن شهرت داشت را حفظ کرد.