نوار کاست موسیقی پراگرسیو راک Yes 1999

نوار کاست موسیقی " Yes 1999 " با اسم آلبوم ( The Ladder ) در سبک موسیقی Electronic/Progressive Rock از باند قدیمی موسیقی بریتانیا که هیجدهمین آلبوم منتشر شده اینگروه بود که در سپتامبر سال 1999 بوسیله Eagle Records و در حضور هر شش عضو دائمی اینگروه به اتفاق گیتاریست این باند Billy Sherwood و نوازنده کیبرد جدید این باند یعنی Igor Khoroshev در استودیو ضبط و منتشر شد .Yes زاییده فکر دو نوازنده بود: جان اندرسون خواننده و کریس اسکوایر، نوازنده بیس. آن دو در سال 1968 در کلاب مارکی لندن با هم آشنا شدند، اندرسون به استیو ترنر از رولینگ استون گفت، و خواننده اسکوایر را «یک نوع سایمون و گارفونکل» دانست. او در این فرض که نوازنده باس از سایمون و گارفانکل خوشش میآید درست بود. در هر صورت آنها به اندازه کافی اشتراکات موسیقی پیدا کردند تا بتوانند با هم آهنگ بنویسند. آنها بیل بروفورد درامر را از طریق تبلیغاتی در Melody Maker پیدا کردند - بروفورد با درام کیت ارزان قیمت خود که آن را شبیه به یک برند گران قیمت تر نقاشی کرده بود در افزودنی ظاهر شد - و پیتر بنکس گیتاریست و تونی کیبورد نوازنده کیبورد. گروه شروع به کار به سمت صدای جدیدی کرد که شدت راک را با عظمت رسمی موسیقی کلاسیک و ماجراجویی سبک و ریتمیک جاز ترکیب کند.

گروه با حضور زنده اولیه خود تغییری ایجاد کرد و اولین LP خود را با نام Yes برای آتلانتیک رکوردز در سال 1969 منتشر کرد. Yes علاوه بر نسخه اصلی خود، نسخه های جلد آهنگ های The Beatles و The Byrds را نیز به نمایش گذاشت. لستر بنگز، در نقد آلبوم رولینگ استون، Yes را گروهی خوب و در حال توسعه اعلام کرد و این رکورد را یک گروه لذت بخش خواند، اگرچه هیجان نوآوری واقعی وجود ندارد. تلاش دوم آنها ،Time and a Word ، که در سال 1970 منتشر شد، شامل یک اجرای عالی از بدون فرصت لازم، بدون نیاز به تجربه ستاره فولکلور ریچی هاونز بود که دارای کیبرد سمفونیک و تمی از یک فیلم کابوی بود. این رکورد توسط ادی آفورد طراحی شد که کار تولید مداوم او با Yes در سالهای بعد او را عملاً به عضوی از گروه تبدیل کرد.،با این حال، هیچ یک از این دو آلبوم تأثیر تجاری زیادی نداشتند. در همین حال، بنکس گروه را ترک کرده بود و گروه باید یک گیتاریست جدید پیدا می کرد. آنها استیو هاو، یک نوازنده آموزش دیده کلاسیک را استخدام کردند که سبک او به شدت تحت تأثیر نوازندگان جاز مانند جانگو راینهارت و وس مونتگومری بود. با کمک خلاقانه هاو، گروه روی رکورد بعدی خود کار کرد. آلبوم Yes  که در سال 1971 منتشر شد، شروع صدایی است که برای آنها شهرت بین المللی در دهه هفتاد به ارمغان آورد. علاوه بر آهنگهای حماسی مانند «Starship Trooper»، «Yous Is No Disgrace»، «Perpetual Change» و «Ive Seen All Good People»، LP یک قطعه آکوستیک انفرادی زنده از Howe با عنوان «The Clap» را اجرا کردند. آهنگ داستانی اندرسون A Venture و چندین آهنگ دیگر. اشعار اندرسون، مانند صدای گروه، قابل تشخیص ترین شکل خود را با شروع این ضبط به خود گرفتند. به نظر می رسید که جهان برای راک اند رول با کلماتی مانند: در یک کشتی بادبانی به جایی نمی رسد / اگر تابستان به زمستان تبدیل شود، مایه شرمساری نیست. ستایش رولینگ استون از آلبوم سنجیده شد: منتقد جان کوگل بلوغ جدید و ترانه های اصلی گروه را تحسین کرد اما از نبود نسخه های خاص گلایه کرد. با این حال، او نوشت که گروه به گونه ای اجرا می کنند که انگار یک فکر هستند، و کار خلاقانه باس Squire را متمایز می کند.

Yes اولین تور آمریکا خود را برای حمایت از آلبوم Yes آغاز کرد، اما مدت کوتاهی پس از آن، تونی کی، نوازنده کیبورد، گروه را ترک کرد و به Banks پیوست تا گروه جدیدی به نام فلش را تشکیل دهد. بله، به دنبال ریک ویکمن، سابقاً از گروه فولک-راک The Strawbs بود تا جای کی را بگیرد. ویکمن، پیانیست کلاسیک و نوازنده جلسات راک که قبلاً توسط مطبوعات راک بریتانیا به عنوان یک سوپراستار جدید شناخته میشد، یک هنرنمایی زرق و برق دار را به Yes آورد که با ترتیبات چالش برانگیز گروه همخوانی داشت. رکورد بعدی این گروه، Fragile، به یکی از نمونه های کتاب درسی LP پراگرسیو راک تبدیل خواهد شد. آلبوم Fragile که در سال 1972 منتشر شد شامل اولین تک آهنگ موفق گروه، Roundabout، چند آهنگ دیگر گروهی و یک نوبت انفرادی توسط هر یک از اعضای گروه بود. آهنگ انفرادی ریک ویکمن اجرای الکترونیکی قطعه ای از آهنگساز یوهانس برامس بود. این رکورد نه تنها به عنوان ترانه موفقیت آمیز گروه، بلکه به عنوان اولین آلبوم از بسیاری از آلبوم های Yes که شامل هنر جلد توسط هنرمند گرافیست راجر دین است، قابل توجه است. مناظر فانتزی دین و حروف متمایز به ضرایب بصری صدای بله برای لشکر طرفداران در سراسر جهان تبدیل می شود.

Fragile همچنین اولین موفقیت این گروه با منتقدان بود. بررسی رولینگ استون توسط ریچارد کروملین - اگرچه نه یک هیاهوی بیصلاحیت - نشان میدهد که بله، مانع بزرگی را برطرف کرده است. کروملین اشاره کرد که سندرم خودنمایی برخی از آهنگ ها را مخدوش کرده است، اما به طور کلی رکورد را تحسین می کند. او شکست ابزاری Roundabout را یک تور د-فورس، یک ناک اوت کامل، و شاید بی سر و صدا ترین لحظه ای که در یک رکورد در خاطرات اخیر ظاهر شد. آلبوم بعدی در سال 1972، Close to the Edge، زمینه های جدیدتری را شکست. با عنوان آهنگ آن که تمام قسمت اول را به خود اختصاص داد - که به حرکات تقسیم شده است - Close to the Edge به مرور زمان به عنوان یکی از بهترین آثار گروه و شاید آلبوم قطعی پراگرسیو راک شهرت یافت. LP شامل سه آهنگ سمفونیک - نزدیک به لبه، و تو و من و Siberian Khatru - وعده ژانر برای ارائه یک سفر ذهنی و احساسی را برآورده می کند. ترتیبات مفصل، منتقدان و طرفداران موافق بودند، هرگز تا این حد یکپارچه به نظر نمی رسید. بررسی کروملین مجدداً گروه را به خاطر ایرادات امضا و اشعار غیرقابل دسترس اندرسون مورد سرزنش قرار داد، اما اشاره کرد که Yes، زبان موسیقی منسجمی را از عناصری تشکیل داده است که توسط راکهای پراگرسیو برای سالها مورد استفاده قرار گرفتهاند. 

بند Yes برای حمایت از این دو آلبوم در سال 1972 به تور رفت، اما بروفورد قبل از شروع تور گروه را ترک کرد و آلن وایت، فارغ التحصیل Plastic Ono Band جایگزین او شد. نکات برجسته نمایش ها در یک مجموعه سه ضبط زنده، Yessongs در سال 1973، و در یک آلبوم کنسرت با همین عنوان منتشر شد. هنگامی که در تور بود، اندرسون مشغول خواندن زندگینامه یک یوگی اثر پاراماهانسا یوگاناندا بود و - با الهام از پاورقی - شروع به نوشتن آهنگ هایی با هاو کرد که کار بعدی گروه را تشکیل می داد، دو رکورد Tales From Topographic Oceans. Tales که در سال 1973 منتشر شد و به چهار جنبش تقسیم شد، صبر منتقدان را امتحان کرد و حتی برخی از طرفداران را از خود دور کرد. گوردون فلچر نقد رولینگ استون خود را با بیان صریح این جمله آغاز کرد که این آلبوم خیلی طولانی است و در ادامه از نودلینگ سایکدلیک گروه و احساس مکانیکی موسیقی شکایت کرد. او افزود: آهنگسازان جان اندرسون و استیو هاو بدون شک رابطه بین Tales و جستجوی شخصی آنها برای حقیقت، دانش، فرهنگ و آزادی را درک می کنند، اما آنها از بقیه ما سرنخی نکرده اند. بررسی سال 1975 رولینگ استون از آلبوم بعدی Yes، Relayer، به خوانندگان یادآوری کرد که Tales چهار طرف پیچیدگی غلیظ ناامیدکننده ای بود که بسیاری از ناظران را با ناراحتی کامل عقب نشینی کرد و حتی سرسخت ترین حامیان گروه را نیز تحت تاثیر قرار داد.